Σας αρέσουν τα μανιτάρια;

Μερικές χρήσιμες οδηγίες για τους λάτρεις των μανιταριών

 O ΚΥΝΗΓΟΣ στις εξόδους του τις κυνηγετικές η εκπαιδευτικές , οι οποίες γίνονται σχεδόν καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου έχει την ευκαιρία να βρίσκεται στο δάσος πολλές φορές και σχεδόν όλες τις εποχές! Εκεί αναλόγως την εποχή συναντά και τα διάφορα άλλα δώρα της Φύσης όπως , άγρια φρούτα η καρπούς, χόρτα και βεβαίως τα μανιτάρια. Έτσι και θήραμα να μην συναντήσει κάτι θα φέρει πίσω στο σπίτι του . Ειδικά αυτά τα τελευταία αποτελούν μία τροφή άριστη που συλλέγετε χωρίς σχεδόν καθόλου κόπο, αρκεί να είσαι γνώστης των διαφόρων ειδών γιατί πολλά από αυτά είναι πολύ επικίνδυνα για τον άνθρωπο . 'Έτσι λοιπόν αυτό το άρθρο θα προσπαθήσει να μας δώσει λίγες πληροφορίες για τα μανιτάρια της πατρίδας μας
ΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ είναι μια νοστιμότατη και υγιεινή τροφή. Δυστυχώς όμως δεν προσφέρονται όλα

για το πιάτο μας. Υπάρχουν αρκετά δηλητηριώδη ανάμεσά τους κι έτσι η συλλογή τους από την ύπαιθρο εγκυμονεί κινδύνους, κυρίως για άτομα που δεν είναι ειδικοί στην αναγνώριση των ειδών. Μερικά από αυτά όταν φαγωθούν προκαλούν παραισθήσεις, ενώ άλλα είναι ισχυρά δηλητήρια, όπως οι Αμανίτες (Amanita sp.). Οι Αμανίτες είναι μια οικογένεια μανιταριών που περιλαμβάνει μερικά από τα πιο ισχυρά δηλητηριώδη και θανατηφόρα μανιτάρια (Amanita phalloides, A. verna, A. pantherina, A. muscaria). Όμως δεν είναι όλες οι Αμανίτες δηλητηριώδεις. Υπάρχουν μάλιστα και κάποιες που είναι φαγώσιμες, όπως η Amanita caesarea. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας διάκρισης των φαγώσιμων ειδών από τα δηλητηριώδη. Οι διάφοροι εμπειρικοί κανόνες πιθανόν να είναι άκρως παραπλανητικοί και επικίνδυνοι. Αναφέρεται, για παράδειγμα, ότι τα μανιτάρια που δεν αλλάζουν χρώμα, όταν κοπούν, είναι φαγώσιμα, αλλά οι δηλητηριώδεις Αμανίτες δεν ακολουθούν αυτό τον κανόνα. Το μόνο που ισχύει για τη συλλογή μη καλλιεργήσιμων μανιταριών είναι ότι κάποιος πρέπει να είναι απόλυτα σίγουρος για την καταλληλότητα των ειδών που μαζεύει και να απορρίπτει αμέσως οτιδήποτε για το οποίο έχει και την παραμικρή αμφιβολία. Πάντως, καλό είναι να συμβουλευόμαστε πάντα κάποιον ειδικό και ποτέ να μη βασιζόμαστε σε φωτογραφίες, καθώς δεν δίνουν σίγουρες πληροφορίες για την αναγνώριση των ειδών. Μια φωτογραφία είναι ενδεικτική για την αναγνώριση του είδους και όχι ασφαλής πληροφορία.
ΠΑΝΤΟΤΕ πρέπει να ελέγχετε μήπως είναι δηλητηριώδεις. Λεν υπάρχει περιθώριο σφάλματος. Δεν μπορείτε σ' αυτά να κάνετε το τεστ που γίνεται στ' άλλα δέντρα και φυτά για να διαπιστωθεί αν είναι φαγώσιμα. Εδώ με μια ματιά θα πρέπει ν' αναγνωρίσετε αν ο μύκητας είναι δηλητηριώδης. Αν έχετε αμφιβολίες αφήστε τον. Αυτοί που προκαλούν το θάνατο δεν έχουν άσχημη γεύση και τα φοβερά συμπτώματα παρουσιάζονται μετά από αρκετές ώρες. Οι άγριοι μύκητες είναι, σπουδαία σπεσιαλιτέ. εφόσον ξέρετε να τους επιλέξετε. Αποτελούνται από πολυάριθμα λεπτότατα κελιά που στην περίπτωση του μύκητα του εδάφους σχηματίζουν ένα υπόγειο δίκτυο. Απ' αυτό το σύμπλεγμα μόνο το τμήμα που εμφανίζεται πάνω απ' το έδαφος, που είναι και το γόνιμο τμήμα, τρώγεται. Το τμήμα αυτό εμφανίζεται οι ορισμένα χρονικά διαστήματα κατά τη διάρκεια του έτους. Οι περισσότεροι μύκητες αναπτύσσονται πάνω στο έδαφος και φυτρώνουν πολλοί μαζί είτε σε όχημα δακτυλίου, είτε σε συστάδες. Το φυτό έχει ένα μικρό κορμό που καταλήγει σε μια κεφαλή. που έχει το σχήμα μισού ποτηριού ή μπάλας. Το από κάτω μέρος της κεφαλής περιέχει βράγχια από σπογγώδες υλικό που μέσα έχουν σπόρους. Το σχήμα και η μορφή αυτών των υλικών είναι βασικό στοιχείο για την παραπέρα αναγνώριση του μύκητα. Λίγοι όμως απ' αυτούς έχουν υπόγεια βλάστηση, όπως για παράδειγμα οι τρούφες, όμως είναι δυσεύρετες. Άλλοι αναπτύσσονται πάνω στα δέντρα και τους θάμνους. Ορισμένοι είναι γνωστοί απ' το σχήμα τους και ονομάζονται μύκητες υποστήριξης. Άλλοι είναι μεγάλοι και μοναχικοί.

Για περισσότερες πληροφορίες και για τα είδη των μανιταριών επισκεφτείτε το παρακάτω link

http://www.gpeppas.gr/manitaria/manitaria.html