Αθάνατα ελληνικά κυπριακά νιάτα!

Ιστορικές μνήμες ____________________________________________________

Αθάνατα ελληνικά κυπριακά νιατα!
	Θαλερές κι αμάραντες οι δάφνες που στεφανώνουν, 50 χρόνια τώρα, το μνημειώδες κυπριακό έπος 1955-59. Ο Έλληνας έγραψε και στο παρελθόν λαμπρές εποποιίες. Τούτο όμως το μεγαλούργημα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι αποκλειστικό επίτευγμα της κυπριακής νεολαίας.    «Μια  χώρα αξίζει ό,τι αξίζει η νεολαία της», διασαλπίζει  ο αρχηγός της ΕΟΚΑ «Διγενής». {...} Μαθητές και μαθήτριες αφήνουν τις αθώες χαρές  τους,   τα   όμορφα   παιχνίδια
	τους, τις πορείες κι εκδρομές τους, την καλοπέραση κι ανεμελιά τους και κατατάσσονται στην Άλκιμη Νεολαία της ΕΟΚΑ (Α.Ν.Ε.).     Οι αποικιοκράτες δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τόσα χρόνια δεν εφάρμοζαν το σχέδιο του Διευθυντή της Παιδείας Πάλμερ, για να αποχρωματίσουν τους σκλάβους; Τον αγγλικό ύμνο δεν τους δίδασκαν; Από την ιστορία τους, το ένδοξο παρελθόν τους δεν προσπαθούσαν συστηματικά να τους αποκόψουν; Τις ελληνικές σημαίες δεν τους είχαν απαγορεύσει; Κι όμως στον εθνικό τούτο συναγερμό της 1ης Απριλίου 1955 τι θωρούν; Μαθητικά νιάτα που δεν ναρκώθηκαν από το βόλευμα, ασυμβίβαστα με την ανθελληνική πολιτική του δυνάστη, να οργανώνουν διαδηλώσεις σε πόλεις και σε χωριά, να ξεχύνονται στις πλατείες, στους δρόμους, με καθάριο σπινθηροβόλο βλέμμα να ανεμίζουν τις γαλανόλευκες σημαίες και με καμάρι να ψέλνουν γλυκόλαλα τον ελληνικό εθνικό ύμνο, φωνάζοντας μ' όλη τη φλόγα της καρδιάς τους τα δίκαια χρόνια αιτήματά τους, Λευτεριά και Ένωση:           «Δώστε μας πκιόν στην Μάνναν μας           τζ' αν ένι τζιαί γραμμένον           να τρώμεν το ψωμίν ξερόν           ας εν τζιαί κλιθθαρένον». {....................}    Σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας των μαθητών της Λάρνακας οι «πολιτισμένοι» Άγγλοι τους απαντούν με δακρυγόνες βόμβες. Μερικά παιδιά χτυπούν τις καμπάνες της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου, άλλα πετούν πέτρες κι άλλα τρέχουν να σωθούν. Ένας στρατιώτης πυροβολει προς το μέρος τους. Εκείνοι σκορπίζουν. Μονάχα ο επτάχρονος Δημητράκης Δημητριάδης, ο ανθοπώλης-μαθητής, μένει να τους πολεμήσει. Φτωχό παιδάκι ο Δημητράκης μπήκε  από  νωρίς  στη		βιοπάλη. Σαν τέλειωνε το σχολείο, πουλούσε καθημερινά λουλούδια. Μα σήμερα τα παράτησε όλα. Ποθεί να κάνει κι αυτός κάτι για την πολύπαθη πατρίδα του. Με το τρυφερό χεράκι του σηκώνει πέτρες και τις εκσφενδονίζει στους οπλισμένους Άγγλους, κραυγάζοντας: «Ένωση! Ένωση!». Ένας κρότος ηχεί κι η σφαίρα τον ρίχνει κάτω θανάσιμα. Το άψυχο κορμάκι του κολυμπά μες στο αίμα. Πένθιμα χτυπά η καμπάνα του Αγίου Λαζάρου, διασαλπίζοντας τη θυσία του μικρότερου ήρωα της κυπριακής εποποιίας. Απαρηγόρητη η γιαγιά του στολίζει το φέρετρο του εγγονού της με τα λουλούδια, που έμειναν απούλητα εκείνη τη μέρα.    Αθάνατα, ένδοξα μαθητικά νιάτα της μαρτυρικής Κύπρου μας! {...}   Πως να εγκωμιάσει κανείς τ' ανδραγα-θήματά σας; Ένας καθηγητής σας έπλεξε τούτο τον ύμνο ύμνο προς τιμήν σας:           «Τι να σας πω για Θερμοπύλες,           Μαραθώνες,           όταν τη μάχη δίνετε με πέτρες           στην αυλή μας;...           Τι να σας μάθω ηρωικούς           εξάμετρους του Ομήρου,           όταν μετράτε λίγα δευτερόλεπτα           κι ύστερα ρίχνετε τη χειροβομβίδα;...           Τι να ζητώ καλλιγραφίες           από τα χέρια που έσκαβαν           όλο το βράδυ χτες κρησφύγετα;...           Ποιο τραγούδι ομορφότερο να πω           απ' τη σιωπή σας           μπρος στα βασανιστήρια;...» Ελληνίς
Αποσπ. από "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ" ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΟΡΓΑΝ. ΟΜΩΝ. ΟΡΘΟΔ. ΑΔΕΛΦ. Έτος Ξ' (Ιούλ.-Αυγ.2005)  αρ.φυλ.715-6 σελ. 218-9

	Ξημέρωμα της l0ης Μαΐου του 1956. Μια κραυγή-εγερτήριο σάλπισμα σχίζει τη νεκρική σιγή των Κεντρικών Φυλακών της Λευκωσίας: «Έ, παιδιά, παίρνουν τους! Όλοι μαζί τον Ύμνο! Προσοχή!».    Τα υγρά, παγερά κελλιά των πολιτικών κρατουμένων, των μελών της Ε.Ο.Κ.Α., εκείνο το μαγιάτικο χάραμα γίνονται αντηχεία της λιονταρόψυχης κυπριακής νεολαίας. Ο εθνικός μας ύμνος αντιλαλεί περήφανα από τα διακόσια και πλέον στόματα των κρατουμένων αγωνιστών· κάνει τα θεμέλια της στυγερής αγγλικής αυτοκρατορίας να τρίζουν: «Σε γνωρίζω από την κόψη...».    «Στο καλό λεβέντες! Λευτεριά στην Κύπρο μας!»    Από κεί και πέρα η αγχόνη ετοιμασμένη από την απάνθρωπη θηριωδία των κατακτητών μεταβάλλει τους θνητούς ήρωες σε αθάνατα πρότυπα αυτοθυσίας.    Ανδρέας Δημητρίου, ετών 22· Μιχάλης Καραολής, ετών 23. Ήταν οι πρώτοι... Η καταδίκη τους εις θάνατον δι' απαγχονισμού -επειδή τόλμησαν να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους- συγκλόνισε την    παγκόσμία    κοινή   γνώμη.    Κι   όμως		κανένα διάβημα δεν κατάφερε να αλλάξει την απόφαση του αδίστακτου άγγλου κυβερνήτη Χάρντιγκ. Έτσι φέρονται πάντα όσοι άδικα τυραννούν τους λαούς. Τρέμουν την ώρα που το φουσκωμένο από την αδικία ποτάμι της οργής θα τους παρασύρει στον αφανισμό, και πανικόβλητοι  σκορπούν ανελέητα   το θάνατο.    Στην αγχόνη των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας ξετυλίχτηκαν σκηνές άφθαστου ηρωισμού μέσα στά τέσσερα χρόνια του αγώνα, καθώς άλλοι επτά ακολούθησαν τούς πρώτους: Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Ανδρέας Παναγίδης, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Όλοι τους πρωτάνθιστα λουλούδια της κυπριακής νεολαίας ποτισμένα με την πίστη στον Χριστό και τη λαχτάρα της λεύτερης πατρίδας. Γνήσιοι απόγονοι των μεγάλων ηρώων του αδάμαστου ελληνικού Γένους.    Τα ευλογημένα τους λείψανα μένουν στά «φυλακισμένα μνήματα» ως ιερό σύμβολο να θυμίζουν στον κυπριακό Ελληνισμό αλλά και στον κόσμο ολόκληρο πως έρχεται η άνοιξη στους λαούς, πως κατακτιέται η λευτεριά! Βασιλεία Π.
"ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ" ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ  ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤ. Έτος ΝΘ' (Μάϊος 2004)  αρ.φυλ.701 σελ. 117
Καταχώρηση: 21-9-2005 panellines.gr