Ξημερώματα καθημερινής και η Πόλη βρίσκεται στο πόδι. Συνωστισμός στα λεωφορεία και στα μετρό από εργαζόμενους, φοιτητές, ξενύχτηδες που τα μάτια τους ζητάνε την ξεκούραση, άνεργους που είναι στο ψάξιμο.
Σε όλα τα πρόσωπα μπορείς να διακρίνεις κάτι κοινό. Την κλειστή πόρτα της κοινωνικότητας. Πρόσωπα αγέλαστα, βλέμματα που σε δυσκολεύουν να ξεστομίσεις, με όση καλοσύνη και να έχεις, μια απλή καλημέρα. Ευτυχώς, υπάρχουν κάποιοι, συνήθως ηλικιωμένοι, που εξωτερικεύουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους σε αγνώστους, δίνοντας χώρο και κίνητρο στο να ανοίξεις μια ωραία συζήτηση, που ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει. Μια διαδικασία, μια επικοινωνία, που κατά βάθος όλοι έχουμε ανάγκη, αλλά λόγω ψυχολογικών περιορισμών, πες το κόμπλεξ, την αποφεύγουμε. Σκέψου, πόσες ωραίες ιδέες θα μπορούσαμε
να αναπτύξουμε, εάν απλά ελευθερωνόμασταν συναισθηματικά. Πόσο μικρή η πραγματική απόσταση από τον συνάνθρωπο στο διπλανό κάθισμα, πόσα κοινά χαρακτηριστικά, πόση διάθεση για καινούργια πράγματα, αλλαγές, κι έρχεται η αυθόρμητη επιλογή, λόγω συνήθειας, και κτίζουμε τοίχους ανάμεσά μας. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε πιο ανοιχτοί. Ένα απλό χαμόγελο κατανόησης, συμπαράστασης, χαράς, μια απλή καλημέρα, μπορεί να σε ενώσει με άτομα που θα σου αλλάξουν τον τρόπο σκέψης, θα ενθαρρύνουν το κυνήγι των ονείρων σου. Εν τέλει, στον ίδιο κόσμο ζούμε, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, τις ιδέες ανησυχίες έχουμε. Γιατί επιτρέπουμε στον εγωισμό μας, στην ντροπή μας, στην αδιαφορία μας, να καταστρέφει το θαύμα που ονομάζεται επικοινωνία; Πες μια απλή καλημέρα…
Πηγή: http://www.mankey.eu/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου