Tο σώμα μας, κατά τους ανθρωπολόγους, το τι τρώμε ή τι δεν τρώμε, το πώς ντυνόμαστε, οι καθημερινές τελετουργίες μέσα από τις οποίες το υπηρετούμε, είναι ένα ισχυρό διάμεσο, μία παντοδύναμη συμβολική φόρμα πάνω στην οποία εγγράφονται οι ιεραρχήσεις, οι κανόνες, οι αξίες μας.
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα ο όρος αλλά και η έννοια της νευρικής ανορεξίας ήταν σχεδόν άγνωστη. Το 1873 στη Γαλλία πρωτοακούγεται ο όρος 'υστερική ανορεξία' και την ίδια χρονιά ο William Gull στη Μ. Βρετανία την ονομάζει 'ανορεξία νερβόζα' (όπως λέγεται και σήμερα). Όμως, ήταν από το 1960 και έπειτα όπου η ανάπτυξη του νέου πολιτισμού των ΜΜΕ φέρνει την εικόνα του ισχνού, αποστεωμένου, σχεδόν άφυλου σώματος, στο σπίτι μας και επηρεάζει τις επόμενες γενιές των νέων κοριτσιών. Είναι απλά θέμα μιμητισμού και επιρροής ή συγκεκριμένη πάθηση; Φυσικά και όχι.
Πρόκειται για ψυχογενή κατάσταση, ένα σύνδρομο αυτοεπιβαλλόμενης ασιτίας. O ασθενής εκουσίως περιορίζει την πρόσληψη τροφής φοβούμενος την αύξηση του βάρους. Η νευρική ανορεξία είναι η ασθένεια που συνίσταται στον παράλογο φόβο του πάχους και εκδηλώνεται με την ψυχαναγκαστική άρνηση να δεχτεί κανείς τροφή. Ας τονιστεί ότι η λέξη 'ανορεξία' είναι αποπροσανατολιστική στο μέτρο που το σύνδρομο δεν αφορά σε διαταραχή της όρεξης του ασθενή (η όρεξη δεν προσβάλλεται παρά μόνο αργά στην πορεία της νόσου).
Η νευρική ανορεξία μπορεί να εκδηλωθεί σε όλες τις ηλικίες, εντούτοις είναι συχνότερη στην εφηβεία μεταξύ 13 και 20 ετών (1 αγόρι στα 10 κορίτσια που πάσχουν).
Εφ’ εξής νομιμοποιούμεθα να χρησιμοποιούμε λοιπόν την λέξη 'η ασθενής' και να αναφερόμαστε σ’ αυτές τις ηλικίες.
ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ:
- Απώλεια βάρους (πάνω από 10% του αρχικού) σχετιζόμενη με μία έντονη επιθυμία ισχνότητας
- Εσφαλμένη εκτίμηση (διαστρέβλωση) για το βάρος και τη μορφή του σώματός της σε βαθμό που να μπορεί να δει το 'λίπος' της ακόμα και όταν το σώμα της είναι αποστεωμένο
- Αμηνόρροια (απουσία 3 τουλάχιστον εμμήνων ρύσεων)
Πιο ειδικά συμπτώματα συμπληρώνουν την εικόνα της νευρικής ανορεξίας (σε ανάλογα χρονικά στάδια της νόσου, δηλ. όχι όλα εξ’ αρχής). H ασθενής μπορεί να εμφανίσει: Καταθλιπτική διάθεση, απόσυρση, αϋπνία, ευερεθιστότητα, μείωση της σεξουαλικής επιθυμίας αλλά και καθαρά σωματικά συμπτώματα, όπως κοιλιακοί πόνοι, δυσκοιλιότητα, δυσανεξία στο ψύχος.
Τέλος, το κατεξοχήν χαρακτηριστικό που εμφανίζεται με συνέπεια σε όλες τις ασθενείς είναι η άρνηση να διατηρήσουν το κανονικό βάρος τους σύμφωνα με την ηλικία και το ύψος τους αλλά και η άρνηση να δεχτούν τους κινδύνους που συνεπάγεται το ιδιαίτερα χαμηλό βάρος. Εκτός από ορισμένους 'πραγματικούς' παράγοντες που ενοχοποιούνται για την νευρική ανορεξία, όπως οι συνεχείς, δραματικά ολιγοθερμικές δίαιτες ή οι άστατες διατροφικές συνήθειες μίας οικογένειας, συχνά αναφέρονται οι υπερπροστατευτικές ή πολύ αυστηρές οικογένειες ως ενισχυτικές της παθολογίας της ανορεξικής ασθενούς.
Κι αυτό γιατί από τους κύριους παράγοντες που οδηγούν την ασθενή στη νόσο, θεωρείται η εσωτερική της σύγκρουση μεταξύ εξάρτησης και αυτονομίας. Η επιθυμία της ασθενούς να μην εισβάλλει τίποτα στο σώμα της (αντικείμενο ανάγκης βλ. τροφή) δεν είναι τίποτα άλλο παρά το παράδοξο αίτημα για υπεράσπιση της αυτονομίας της. Εξίσου παράδοξο βέβαια αποτελεί το γεγονός ότι η ανορεξική ασθενής θα βρεθεί τελικά ακόμα πιο εξαρτημένη από το περιβάλλον από το οποίο ήθελε ν’ απελευθερωθεί. Στην ψυχαναλυτική σκέψη, ως πιθανή αιτιολογία εικάζεται ο ασυνείδητος φόβος της ασθενούς να μείνει έγκυος, να μεγαλώσει, μία άρνηση τελικά της σεξουαλικής επιθυμίας.
Η άρνηση αυτή συνδέεται με την άρνηση/ απόρριψη της τροφής και δίνει στην ασθενή την αίσθηση ότι υπάρχει από μόνη της καθώς το σώμα και οι λοιπές σωματικές δραστηριότητες δεν εξαρτώνται από την έξωθεν επιρροή (τίποτα απ’ έξω δεν με επηρεάζει, δεν μπορεί να διεισδύσει). Υπόβαθρο των παραπάνω αποτελεί η ναρκισσιστική ευθραυστότητα των ασθενών αυτών που καθιστά δύσκολες τις σχέσεις τους με τους άλλους καθώς αυτές βιώνονται ως 'διεγερτικές' και επικίνδυνες. Η διαταραχή της διατροφικής συμπεριφοράς (διαταραγμένη σχέση με την τροφή) λειτουργεί ως υποκατάστατο μίας σχέσης με τον άλλο, (π.χ. μητέρα) την οποία η ασθενής δεν μπορεί ν’ αντέξει.
Η ασθενής νομίζει ότι ελέγχει το αντικείμενο 'τροφή' αλλά τελικά όμως υποκύπτει στην επιρροή του. Ο έλεγχος που θα επιθυμούσε να ασκήσει στον/ στους άλλους, μετατίθεται κατά κάποιο τρόπο στο αντικείμενο 'τροφή'. Aρκετές ασθενείς αναρρώνουν πλήρως μετά από ένα μοναδικό επεισόδιο, ορισμένες κερδίζουν βάρος αλλά έχουν συνεχείς διακυμάνσεις και άλλες χρήζουν νοσηλείας με οδυνηρές συνέπειες (το ποσοστό θνησιμότητας των νοσηλευόμενων αγγίζει το 10%). Η ψυχοθεραπεία αλλά συχνά και η χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων όπου αρμόζει, αποτελεί την εγκεκριμένη λύση για μακρό χρονικό διάστημα.
Πηγές: Της Χριστίνας Μιχαλοπούλου,Ψυχολόγου Επιστημονικής συνεργάτιδος τμήματος Ενδοκρινολογίας ΝΕΕΣ
- Διαστρεβλωμένη εικόνα του ατόμου για την εξωτερική του εμφάνιση και ιδιαίτερα για το βάρος του. Αισθάνεται ότι είναι υπέρβαρο, παρόλο που το βάρος του μπορεί να είναι κάτω από τα όρια του φυσιολογικού. Το άτομο για να χάσει κάποια κιλά τα οποία θεωρεί παραπανίσια καταφεύγει σε διάφορες εξαντλητικές δίαιτες και έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτές θα του επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η επιδίωξη αυτή όμως συνεχίζεται ακόμα και όταν η μείωση του βάρους είναι ιδιαίτερα εμφανής. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του γεγονότος ότι το άτομο δεν μένει ποτέ ευχαριστημένο από το αποτέλεσμα.
- Το άτομο διακατέχεται από έντονο φόβο για το πάχος του, το οποίο εκφράζεται δια μέσω συνεχούς ενασχόλησης με το φαγητό, αποφεύγοντας το ίδιο να φάει. Επίσης παρουσιάζει εμμονή με την καταμέτρηση των θερμίδων. Για τη μείωση του σωματικού του βάρους συχνά καταφεύγει σε εξαντλητική σωματική άσκηση ώστε να καταναλώσει τις τυχόν θερμίδες που μπορεί να έχει προσλάβει.
- Αμηνόρροια, δηλαδή όταν η γυναίκα δεν έχει παρουσιάσει έμμηνο ρύση τουλάχιστον για τρεις συνεχόμενους εμμηνορροϊκούς κύκλους.
- Η ανορεξία μπορεί κατά διαστήματα να συνοδεύεται με κάποια επεισόδια βουλιμίας. Σε αυτές τις περιπτώσεις το άτομο αποτυγχάνει να συγκρατήσει τον εαυτό του και υποκύπτει στον πειρασμό να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες φαγητού. Η αίσθηση ένοχων για αυτή του την πράξη είναι έντονη. Συχνά, για να αποβάλει αυτές τις ενοχές μπορεί να καταφύγει να προκαλέσει εμετό στον εαυτό του ή να χρησιμοποιήσει διάφορα καθαρτικά ή διουρητικά.
Η νευρική ανορεξία είναι μια θανατηφόρα ασθένεια, γι' αυτό το λόγο κρίνεται αναγκαία η παρέμβαση από ειδικό. Αν διαγνωστεί σε αρχικό στάδιο, τότε η πρόγνωση θα είναι καλή και μπορεί να αντιμετωπιστεί με ψυχοθεραπεία του ίδιου του ατόμου.
Με τη θεραπεία το άτομο θα κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους εκδηλώνει την ανορεξία και θα μάθει να χειρίζεται αυτή του την εμμονή. Παράλληλα με τη θεραπεία του ανορεκτικού αρρώστου είναι σημαντικό να παρέχεται και ψυχολογική στήριξη στο οικογενειακό περιβάλλον ώστε και εκείνο να μάθει τη φύση της ανορεξίας, τα συμπτώματά της καθώς και νέους τρόπους διαχείρισης του ασθενούς.
Αν δεν αντιμετωπιστεί πρόωρα αυτή η κατάσταση, τότε δυστυχώς η πρόγνωση θα είναι δυσμενής και το άτομο θα χρειαστεί να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο ώστε να επανέλθει σε φυσιολογικά πλαίσια.
Της Αποστολίας Ντέκοβα, Κλινικού Ψυχολόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου