Ένα μακρινό όνειρο

Ήταν μια μέρα λαμπερή της Άνοιξης καμάρι

ακτινοβολούσες ζωηρά, με πάθος και με χάρη,

τα μάτια σου τα φλογερά, λαμπύριζαν ελπίδα

μαλλιά ανάλαφρα απαλά, μια θεϊκή Νηρηίδα

Έτσι θυμάμαι τη στιγμή, μικρή που σε πρωτοείδα

τον κόσμο μου γεμίζεις προσμονή, την αύρα με το κύμα

σ’ ένα κύμα δυνατό, ψηλά  να με ανεβάζει

εσέ να βλέπω μάτια μου, δεν ξέρω που με βγάζει  

Δεν πέρασε ούτε μια στιγμή, από τη σκέψη μου να λείψει

το όραμα το μαγικό, και των χειλιών σου η θλίψη

ο κόσμος σου ο μυστικός, μπροστά μου ξεπροβάλλει

σα χείμαρρος ορμητικός, ας ήξερα που θα με βγάλει

Αναρωτιέμαι συνεχώς, η γλύκα σου και η δίνη

που στέλνουνε τα χείλη σου, αν είν’ αληθοσύνη

ή είναι ένα παρελθόν, ένα όνειρο ένα ποίημα

που θα’ ρθει,  θα φύγει σα κενό και θα χαθεί στο κύμα

Μακάρι να είσαι εσύ, του κόσμου το μουράγιο

που θα χαρίζει προσμονή, ελπίδα και κουράγιο,

και ας νιώθω θλίψη τώρα εγώ, που δίπλα μου δε σ’ έχω

με το κενό να πνίγομαι, το νοιώθω, θα τ’ αντέξω