Τα μάτια πριν ανοίξω…

                     Τα μάτια πριν ανοίξω…

Η πρώτη αχτίδα του φωτός, τα βλέφαρα χαϊδεύει,

η ώρα του εγερτηρίου έφτασε, ο φόβος παραμένει,

θρόισμα απαλό του ανέμου, γλύφει το περβάζι,

όμως δεν θέλω, δεν μπορώ, και διόλου δε με νοιάζει.

Δεν θέλω, δεν μπορώ, τα μάτια μου να ανοίξω,

αν πρώτα δεν ονειρευτώ, τον πόνο μου δεν πνίξω,

τον πόνο που στέλνει η φυγή, με βέλη στην καρδιά μου

που λείπεις τόσο μακριά, αστέρι της ματιάς μου.

Εχθές αργά που έφυγες, ηλιαχτίδα, άγγελέ μου

άφησες πίσω μοναξιά, στην δόλια την ψυχή μου,

λίγες ωρίτσες μοναχά, μπόρεσα να διανύσω

κι όμως ήταν αρκετές, το χρόνο να μισήσω.

Τα μάτια πριν ανοίξω θα’ θελα, στιγμές να ξαναζήσω

του φλογερού σου έρωτα, τον εαυτό μου πια να πείσω,

ότι είσαι η αγάπη η μοναδική, η θέρμη που ζητούσα

στον κυκεώνα του έρωτα, που χρόνια καρτερούσα.

Τη δίψα του έρωτα αυτού, θέλω να ξανανιώσω,

λίγες στιγμές ακόμα να χαθώ, να σβήσω μες στον πόθο,

τα χείλη σου στα χείλη μου, απαλά να ακουμπήσω,

τη μέθη σου στη μέθη μου, τη θλίψη να ξορκίσω.

Της προσμονής το κάλεσμα, αυτό που τώρα νιώθω

το γέμισμα της αγκαλιάς γεμάτη από πόθο,

είναι η δίνη του έρωτα, της λάβας που με καίει

ταξίδι στα ουράνια άπιαστο… η σκέψη παραπαίει

Τα μάτια πριν ανοίξω θα’ θελα, η θλίψη να τελειώσει

αγάπη και φλόγα στην καρδιά, μονάχα να ριζώσει

να φύγει η μοναξιά μου τώρα αυτή, ο πόνος μου να πάψει

για της προσμονής σου τον καημό, ποτέ η καρδιά μην κλάψει.