Λουλούδι πεταμένο

               Λουλούδι πεταμένο

Αγάπη δίχως όνειρο, λουλούδι πεταμένο,

τα μάτια σου στα μάτια μου, αδίκως το προσμένω,

φιλί πικρό στα χείλη μου, άγρια η ματιά σου

με ματωμένα δάκρυα γεμίζει η καρδιά σου.

Ελπίδες δίχως ερχομό, σε αβύσσους ταξιδεύουν,

φτερά σπασμένα σκορπιστά, στον άνεμο οδεύουν,

αλλοτινές ανέμελες, αγάπες καρδιοχτύπια,

μπρούτζινα πατώματα, αλλόκοτα τερτίπια.

Χρόνια ολόκληρα πιστή, στο πρόσταγμα της νιότης

να ξημερώσει νοσταλγώ, να νιώσω ως ο πότης,

το φως που έρχεται στη γη, μέσα μου να μείνει,

να απολαύσω Ανατολή, μεθύσι μου να γίνει.

Νοτίζεται με αίμα όλη η γη, το χώμα που πατάω,

σα με αγωνία  αναζητώ αυτόν που αγαπάω,

να βρω λιγάκι ζεστασιά, τα όμορφα τα χρόνια,

τη παιδική νεότητα,  χωρίς βροχές και χιόνια.

Τείχος μπροστά μου ορθώνεται, απόκρημνο, μεγάλο,

να το περάσω δεν μπορώ, χωρίς να υπερβάλλω,

μακάρι να είχα δύναμη, με μιας να το γκρεμίσω,

με του Αίολου το θυμό, το δρόμο να διανοίξω.

Οπλίστηκα με υπομονή, με δύναμη με θάρρος,

για να αντέξω τον καημό, το αλόγιστό σου βάρος,

μα στάθηκε αδύνατο, τον πόνο μου να σβήσω,

αφού τα χείλη σου άλλο πια, δεν πρόκειται να αγγίξω.

Γιατί να φτάσουμε ως εδώ, συνέχεια αναρωτιέμαι

και από τα νεύρα ενδεχελώς, στον τοίχο να χτυπιέμαι;

Πώς άφησες και έφυγαν, τα όνειρα από τα χέρια

και οπλίστηκαν οι παλάμες σου με κοφτερά μαχαίρια;

Πού πήγε αυτό το πάθος σου, ο έρωτας ο μέγας

που μου ΄ταζες ολημερίς, πως δε θα υπάρξει πέρας;

Σκόνη, αέρας στον ουρανό, σκορπίστηκαν μαζί σου

τα όνειρα μου μονομιάς, στη φευγαλέα φυγή σου.

Βουβάθηκαν τα χείλη, το πάθος κι η ελπίδα

κρύφτηκε η Ανατολή, στης πονηριάς τα φύλλα

τη θέση τους πήραν ο θυμός, τα νεύρα και η αγωνία

στεγνές η αγάπη, η υπομονή, νικήτρια η δ-ι-α-φ-ω-ν-ί-α…

Δημιουργήθηκε από τον Ράντογλου Δημήτρη την 19/05/2015

Πρώτη δημοσίευση 21/05/2015

Αφιερωμένο στην Κατερίνα