Μέθη Ανατολής

                    Μέθη Ανατολής

Αγάπη γεμάτη όνειρα, λουλούδια φορεμένα,

τα μάτια σου στα μάτια μου, με Άνοιξη ανθισμένα,

φιλί γλυκό στα χείλη μου, φλόγα η ματιά σου

με λάμψεις καλοκαιρινές, γεμίζει η καρδιά σου.

Ελπίδες ανείπωτες, γλυκές, τον ερχομό προσμένουν, 

φτερά ανίκητα, μεστά, σε ανέμους ταξιδεύουν,

υπέροχες, ανέμελες, αγάπες καρδιοχτύπια,

για να μου φέρουνε ξανά, το νέκταρ που δεν ήπια.

Χρόνια ολόκληρα πιστή, στο πρόσταγμα της νιότης

να ξημερώσει νοσταλγώ, να νιώσω ως ο πότης,

το φως που έρχεται στη γη, μέσα μου να μείνει,

να απολαύσω την Ανατολή, μεθύσι μου να γίνει.

Το τείχος διαλύθηκε μπροστά, κι ας ήταν και μεγάλο,

το πέρασα, το γκρέμισα , χωρίς να υπερβάλλω,

με αυτή τη δύναμη που μου’ δωσες, με μιας το ΄χω γκρεμίσει,

με του Αίολου το θυμό, η πόρτα πια έχει ανοίξει.

Με όπλισες με υπομονή, με δύναμη με θάρρος,

για να αντέξω στον καιρό, και το δικό σου βάρος,

μα ήτανε πανεύκολο, τον πόνο μου να σβήνω,

όταν στα χείλη σου απαλά, και τα δικά μου αφήνω.

Και να που φτάσουμε ως εδώ, με εμέ να αναρωτιέμαι,

χωρίς τα νεύρα, τις φωνές, και εγώ να μην κρατιέμαι,

να μην αφήσω μια στιγμή, αδίκως να πάει χαμένη

να σε γευτώ, να σε χαρώ, στο είναι σου χωμένη.

Από πού πηγάζει αυτό, το πάθος σου, το κάλλος

τον όρκο που μας ένωσε, δεν θα τον σπάσει άλλος

μονάχα ο Ύψιστος μπορεί, αυτά να τα διαλύσει,

τα όνειρά μας μονομιάς, και χώρια μας αφήσει.

Κελάρυσαν τα χείλη μας, το πάθος κι η ελπίδα

ξεφάντωσε η Ανατολή, ανάμεσα απ’ τα φύλλα

σχόλασαν πλέον, ο θυμός, τα νεύρα και η αγωνία

ξεχείλισαν η αγάπη, η υπομονή, νικήτρια η Ο-Μ-Ο-Φ-Ω-Ν-Ι-Α

Δημιουργήθηκε από τον Ράντογλου Δημήτρη την 21/05/2015

Πρώτη ανάρτηση 21/05/2015 22:45

Αφιερωμένο στην Κατερίνα