Ραγισμένη καρδιά
Ο δρόμος
ατελείωτος
αργεί να ξημερώσει
ο πόνος μου
ανείπωτος
δε λέει να
μαλακώσει
Η άσφαλτος σβήνει
πίσω μου
καθώς κυλάει τ’ αμάξι
ανάκατες οι
σκέψεις μου
σα δίνες της
θαλάσσης
Μια στιγμή ήταν
αρκετή
τα πάντα να
γκρεμίσουν
να γίνουν στάχτη
όλα καυτή
τα δάκρυα να
κυλήσουν
Μια γερή φιλία
γκρεμίστηκε
από μια
απερισκεψία
μέσα σε λιγοστές
στιγμές
θάνατος η τιμωρία
Χορτάσαμε
τρώγοντας μαζί
ψωμί γλυκό κι αλάτι
στης γειτονιάς το
μαγαζί
πριν γίνει ακόμα
κι αυτό, μαζί τ’ άλλα στάχτη
Μακάρι να ‘χα τη
δύναμη
ζωή να ξαναδώσω
στο όνομα της
φιλίας που ζήσαμε
με φωτιά να τη
φουντώσω
Όμως στο ψωμί που τρώω ορκίζομαι
ας χάσω και το αμάξι
το θάνατο θα διώξω μακριά
να ξανανιώσω μαζί
σου τη ζωή, σαν αέρινο μετάξι.
Αφιερωμένο στη νέα μου φίλη τη Φίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου