Σκέψεις...

Μπορώ και σκέφτομαι... μπορώ και ζωγραφίζω... μπορώ να παίζω κανένα παιχνίδι στον υπολογιστή... ή να σερφάρω μαζί του, μπορώ ακόμα τουλάχιστον να λέω την γνώμη μου ελεύθερα... μπορώ να ακούω τη μουσική που μου αρέσει... μπορώ να ερωτεύομαι...

μπορώ να διαβάζω το βιβλίο της αρεσκείας μου... μπορώ να αθλούμαι όποτε μου δίδεται η ευκαιρία... μπορώ να προσεύχομαι ελεύθερα στον Θεό... μπορώ να γράφω αυτές τις σκέψεις και άλλες πολλές παρόμοιες, μπορώ... μπορώ... μπορώ... αλλά δεν μπορώ να βλέπω να συνθλίβουν τη χώρα μου τόσο άνανδρα, ύπουλα και ψυχρά. Η καρδιά μου παγώνει κάθε μέρα περισσότερο, πολύ περισσότερο από το πολικό ψύχος που επικρατεί έξω, κυρίως στην περιοχή μας. Ο καιρός σε λίγες μέρες θα φτιάξει, αλλά φοβάμαι ότι όχι και ο πληγωμένος εγωισμός του αληθινού Έλληνα.

Άραγε παρόλο που έχουμε όλα τα προαναφερθέντα θεωρούμαστε αχάριστοι; Μήπως επειδή έχουμε ακόμα την υγεία μας, ρίχνουν καθημερινά και από ένα νέο φαρμακερό βέλος στο καθένα μας για να μας την πάρουν και αυτήν. Πρέπει να σιωπάμε επειδή έχουμε ακόμα τη δουλειά μας -ένας στους τέσσερις την έχει χάσει- για να μην τη χάσουμε και εμείς; Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σας; Έχω μπερδευτεί ή μ' έχουν μπερδέψει; Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα...

Πάντα έβλεπα -και συνεχίζω να βλέπω ακόμα ευτυχώς- με θετικό μάτι τα πάντα γύρω μου, αλλά φοβάμαι ότι θα χάσω και το δεύτερο μάτι μου όπως πάμε. -Το πρώτο το έχασα όταν αντίκρυσα την γυναίκα μου για πρώτη φορά. Μου βγήκαν τα μάτια απ' έξω, αλλά το ένα δεν επέστρεψε ποτέ στην θέση του-. Καλό το χιούμορ, αλλά η πραγματικότητα βράζει. Το καζάνι καίει δυνατά, το υγρό μέσα του άρχιζε να κοχλάζει και κανείς δεν ξέρει πότε θα ξεχειλίσει! Να ρίξουμε κι άλλα ξύλα στη φωτιά -τι περιμένατε να πω λάδι ή πετρέλαιο, ξεχάστε τα αυτά- να δυναμώσει ή να τη σβήσουμε!

Κάποιοι θα σκεφτείτε ωραία τα λες φιλαράκι, κάποιοι άλλοι  θα πείτε μας τα 'παν και άλλοι, ενώ οι περισσότεροι θα σκεφτείτε και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για όλα αυτά;

Όλοι σας ή μας να πω καλύτερα έχουμε δίκιο. Απλώς κλείνοντας την ανάγνωση αυτών των ακατέργαστων και αυθόρμητων σκέψεων ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε όλοι μας. Να αναλογιστούμε, να σκεφτούμε πλέον ώριμα κάνοντας πρώτα την αυτοκριτική και έπειτα τις όποιες τολμηρές ή δειλές μας ενέργειες. Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, που μάλλον τον είχαμε πεταμένο σε κάποιαν άκρη ενός σκοτεινού δωματίου, να ζεστάνουμε τις σχέσεις με τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να ανατρέξουμε μόνο στις ευχάριστες στιγμές που περάσαμε μαζί τους. Άραγε πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που χαρίσαμε ένα λουλούδι στο ταίρι μας; Πότε βγήκαμε με τον υιό ή την κόρη μας να τα πούμε στοργικά; Δύσκολο να θυμηθούμε εεε! Ας κάνουμε αυτά τα βασικά και πριν γεμίσουμε το βάζο με τα υλικά -όπως μας είπε χθες ο φιλόσοφος στο "Φιλοσοφία ζωής" που αναρτήσαμε- να σκεφτούμε τι θα βάλουμε πρώτα μέσα.

Επειδή χρειάζεται κι άλλος τον υπολογιστή, σταματώ εδώ -άλλο που δε θέλατε- διότι θα μπορούσα να γράφω έως το πρωί. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε και καταφέρατε να φτάσετε έως το τέλος και ζητώ ταπεινά τη συγνώμη σας αν σας κούρασα. Αν τώρα κάτι κερδίσατε απ' όλα αυτά κάντε κανένα κλικ στα "αρέσκω" στην σελίδα κοινωνικής δικτύωσης ή όπου αλλού πιστεύετε εσείς ότι βοηθάει. 

Καλό βράδυ σ' όλους και... ψηλά το κεφάλι. Έλληνες είμαστε!!!