Πρέπει να κοιμάμαι μαζί με το μωρό μου ή όχι;

Να κοιμάμαι μαζί με το μωρό μου;

 Σας παρουσιάζουμε δύο διαφορετικά άρθρα για το θέμα. Τα συμπεράσματα δικά σας!
ΑΡΘΡΟ 1ο
Πηγή: imommy.gr

Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά του co-sleeping.

Τα υπέρ

Τα τελευταία χρόνια ενισχύεται διαρκώς το κίνημα που υποστηρίζει αυτό που, παρά τις υποδείξεις των ειδικών, εκατομμύρια γονείς σε όλο τον κόσμο επιλέγουν να κάνουν: Να κοιμούνται μαζί με τα μωρά τους. Σύμφωνα με τον γκουρού του co - sleeping (όπως λέγεται στην άλλη μεριά του Ατλαντικού η συνήθεια αυτή) και συγγραφέα του βιβλίου «Sleeping with your baby» Τζέιμς ΜακΚένα, «όταν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας, το να κοιμούνται τα μωρά κοντά στους γονείς τους έχει μόνο πλεονεκτήματα για όλους». Ο αμερικανός καθηγητής Ανθρωπολογίας και διευθυντής του Κέντρου Συμπεριφορικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Notre Dame στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, υποστηρίζει ότι, όταν κοιμόμαστε κοντά στα παιδιά μας, είναι πιο εύκολο να ανταποκριθούμε εάν κλάψουν ή εάν βουλώσει η μυτούλα τους και δεν μπορούν να αναπνεύσουν καλά, εάν χρειάζεται να τα σκεπάσουμε ή να τα ξεσκεπάσουμε, να τα χαϊδέψουμε ή να τα νανουρίσουμε. Έρευνες έχουν δείξει ότι με τον τρόπο αυτό ρυθμίζονται καλύτερα σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού του μωρού, όπως η αναπνοή του, ο καρδιακός ρυθμός και η θερμοκρασία του σώματος. Επιπλέον, όταν η μητέρα είναι κοντά στο μωρό, διευκολύνεται σημαντικά στο θηλασμό, κυρίως κατά τη διάρκεια των νυχτερινών γευμάτων, κι έτσι ενθαρρύνεται να θηλάσει πιο πολλούς μήνες, προσφέροντας τα θαυμαστά οφέλη του μητρικού γάλακτος στο παιδί για περισσότερο καιρό.

Η ίδια η φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού συνηγορεί στο να κοιμόμαστε κοντά, λέει ο ΜακΚένα. «Τα δικά μας μωρά, αντίθετα με ο, τι συμβαίνει σε άλλα θηλαστικά, δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους και χρειάζεται να είναι δίπλα σε άλλους ανθρώπους. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μόλις το 25% του μεγέθους του εγκεφάλου ενός ενηλίκου και, για να αναπτυχθεί πλήρως, το μωρό έχει ανάγκη να είναι σε συνεχή επαφή και εγγύτητα με το σώμα της μητέρας του - το μόνο περιβάλλον στο οποίο ένα βρέφος μπορεί πραγματικά να προσαρμοστεί». Και ο ΜακΚένα καταλήγει: «Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους παράγοντες, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι η καθιέρωση της συνήθειας τα μωρά να κοιμούνται στο δικό τους δωμάτιο είναι περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο φυσιολογικό ή ψυχολογικό ζήτημα».

Τα κατά

Ο ύπνος δεν είναι σημαντικός μόνο για τα μωρά, αλλά και για τους ενηλίκους - πόσο μάλλον για τους νέους γονείς που βλέπουν το σπίτι τους, το καθημερινό τους πρόγραμμα και τις συνήθειές τους να αναστατώνονται από τον ερχομό ενός παιδιού στη ζωή τους. Επιλέγοντας να κοιμούνται στον ίδιο χώρο μαζί του, αυξάνουν τις πιθανότητες να στερηθούν μερικές ώρες συνεχόμενου, ανενόχλητου ύπνου, που θα τους βοηθούσε να γεμίσουν τις μπαταρίες για να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις της επόμενης μέρας. Επιπλέον, ενδέχεται να θιγεί η προσωπική σχέση του ζευγαριού, αφού ο «ιδιωτικός» χώρος της κρεβατοκάμαρας δεν αφορά πια μόνο τους δύο αλλά και το παιδί.

Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο θα έπρεπε ίσως να το ξανασκεφτείτε, λένε οι παιδοψυχολόγοι, είναι πως ο ύπνος κοντά στους γονείς είναι μια συνήθεια που δύσκολα θα κόψετε όταν αποφασίσετε ότι η ηλικία και οι ανάγκες του παιδιού δεν απαιτούν τη συνεχή παρουσία σας δίπλα του. Ένα μεγαλύτερο παιδί θα δυσκολευτεί να καταλάβει για ποιο λόγο οι γονείς του δεν το «θέλουν» πια κοντά τους. Αντίθετα, όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο εύκολα προσαρμόζονται σε οποιαδήποτε αλλαγή ή ρουτίνα. Το να έχει το παιδί τον προσωπικό του χώρο είναι πολύ σημαντικό για την ανεξαρτητοποίησή του και την ανάπτυξη της αυτονομίας του, και ψυχολογικά και πρακτικά. Έχοντας το δικό του χώρο, το παιδί μπορεί να απομονωθεί όταν το επιθυμεί, μπορεί να σκεφτεί και να χαλαρώσει, αναλαμβάνει ευθύνες, διαμορφώνει το χώρο του και παίρνει πρωτοβουλίες κτλ. Τέλος, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το να κοιμάται ένα μωρό μαζί με τους γονείς του μπορεί να αποβεί ακόμη και επικίνδυνο για τη ζωή του, εάν δεν έχουν ληφθεί κάποια απαραίτητα μέτρα για την ασφάλειά του. Εάν δεν είστε διατεθειμένοι να τηρήσετε τους κανόνες ασφαλείας με ευλάβεια, θα ήταν ίσως καλύτερο να έχει ο καθένας το δωμάτιό του!

Για να είναι ασφαλές το μωρό σας, όταν κοιμάται μαζί σας:

• Ποτέ μην καπνίζετε στο υπνοδωμάτιο.
• Εάν κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι, βεβαιωθείτε ότι το στρώμα εφαρμόζει καλά και δεν υπάρχουν χάσματα όπου μπορεί να στριμωχτεί το κεφάλι του.
• Ποτέ μην κοιμάστε μαζί με το μωρό πάνω σε καναπέδες, πολυθρόνες, στρώματα νερού ή άλλες εύκαμπτες και μαλακές επιφάνειες.
• Μην κοιμάστε μαζί, εάν έχετε καταναλώσει αλκοόλ ή φάρμακα, εάν είστε υπερβολικά κουρασμένοι, και γενικά εάν πιστεύετε ότι δεν θα μπορείτε να ξυπνήσετε εύκολα.
• Προτιμήστε το μωρό να κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι κοντά στο δικό σας (στο εμπόριο, μπορείτε να βρείτε κούνιες που προσαρμόζονται από τη μία πλευρά τους στο κρεβάτι σας).
• Ποτέ μην αφήνετε ένα μωρό να κοιμάται κοντά σε ένα μεγαλύτερο παιδί.
• Μην αφήνετε το μωρό στο κρεβάτι σας χωρίς επίβλεψη.

Με τη συνεργασία της Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος).

ΑΡΘΡΟ 2o
Πηγή: www.missbloom.gr

Πόση αϋπνία άραγε μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;;;;;;;….

Η μικρούλα μου είναι 8 μηνών και η φάση προσκόλλησης στη μαμά έχει ήδη ξεκινήσει… Είναι ο μήνας που συνειδητοποιούν ότι η μαμά δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, αλλά ένας ξεχωριστός άνθρωπος που μπορεί και να φύγει… Έτσι έχουν το λεγόμενο άγχος αποχωρισμού, που πολύ συχνά συμβαίνει και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Εγώ τι κάνω;;; Νυστάζω!...

Υπάρχουν δυο απόψεις. Η μία υποστηρίζει ότι αυτό που χρειάζεται το παιδί πρέπει να του το δώσεις για να νιώθει ασφάλεια για τον έξω κόσμο που τώρα γνωρίζει. Η άλλη λέει ότι χρειάζεται να το μάθεις να καθησυχάζει μόνο του τον εαυτό του, βάζοντας όρια. 

 
Προσωπικά πιστεύω ότι τα όρια πρέπει να μπαίνουν γιατί μέσα από αυτά νιώθει ασφάλεια το παιδί. Ωστόσο, τα όρια διαφέρουν από γονιό σε γονιό. Ο κάθε ένας πρέπει να βρει τι ταιριάζει στην λειτουργία της οικογένειας, έχοντας πάντα σαν γνώμονα την ιδιοσυγκρασία του παιδιού του.  Ό,τι κι αν λένε οι έρευνες, δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Η κάθε οικογένεια φτιάχνει τους δικούς της κανόνες. 

Για μένα, ο βραδινός ύπνος είναι πολύ σημαντικός, γιατί βλέπω ότι αν τον στερηθώ, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σωματικά την ημέρα. Κάτι που τελικά θα είναι εναντίον της μικρής… Έτσι, λίγο πριν φτάσω στο όριο, βάζω στη μικρή όρια… Επίσης, έχοντας την προσμονή να την κάνω βόλτες το βράδυ ή να έρθει στο κρεβάτι μου, χάνει τον ύπνο της και εκείνη… 

Ωστόσο, ακόμα κι αν εφαρμόζω την τεχνική ελέγχου του κλάματος (αφού την έχω θηλάσει, χαϊδέψει και κρατήσει αγκαλιά), δε σημαίνει ότι κοιμάμαι… Αντίθετα, είναι περισσότερο κουραστικό να πηγαίνεις κάθε λίγα λεπτά και να την καθησυχάζεις. Επίσης, το κλάμα της είναι τόοοοοοοοοοσο ψυχοφθόρο (όλες οι μαμάδες ξέρουν τι εννοώ) που τελικά κουράζομαι περισσότερο… Έτσι, μπαίνω συνέχεια στον πειρασμό να την πάρω στον κρεβάτι μου (που εκεί ηρεμεί αμέσως)… 

Ο στόχος μου όμως είναι να μάθει να κοιμάται τη νύχτα στην κούνια της. Σίγουρα θα ξυπνήσει κάποιες φορές και θα την καθησυχάσω. Όμως υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την ανάγκη της για καθησυχασμό, αγκαλίτσα ή παρηγοριά (αν έχει πονάκια) από την εγκατάσταση μιας κακής συνήθειας γύρω από τον ύπνο της. 

Ευτυχώς, έχω την συμπαράσταση του Δημήτρη που, αν και σ’αυτή τη φάση του θηλασμού δεν μπορεί να κάνει και πολλά, τουλάχιστον με εμψυχώνει και με στηρίζει… Το αστείο είναι ότι με αποχαιρετάει, φεύγει, πηγαίνει γυμναστήριο, κάνει μπάνιο, τρώει και εγώ είμαι ακόμη εκεί που με άφησε θηλάζοντας τη μικρούλα… Εχθές πρώτη φορά μου είπε «μήπως να τελειώνουμε με το θηλασμό;;;».

Η εμπειρία του θηλασμού δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.

Η αίσθηση ότι ο κόσμος μπορεί να διαλυθεί αλλά το μικρούλι θα είναι μια χαρά ψυχικά και σωματικά επειδή θηλάζει, είναι μαγική. Μάλλον όχι απλά μια χαρά, αφού αυτά που λαμβάνει το παιδί από το θηλασμό δεν συγκρίνονται με την καλύτερη τροφή του κόσμου. Επίσης, όσοι με ρωτάνε πώς αδυνάτισα μετά την εγκυμοσύνη απαντώ «θηλασμός!» (για να μην ξαναναφερθώ στις έρευνες που αναφέρουν πόσος βοηθά ο θηλασμός στην απομάκρυνση ασθενειών όπως ο διαβήτης ή τα καρδιαγγειακά νοσήματα). Το πιο σημαντικό όμως είναι η αίσθηση ασφάλειας που προσφέρει στο παιδί. Πραγματικά, όταν η μικρή θηλάζει ήρεμα, τίποτα δεν την ταράζει.

Γνώμη μου όμως είναι ότι η κάθε μητέρα πρέπει να ακούει προσεκτικά τις προσωπικές τις αντοχές και ανάγκες… Σκέφτομαι λοιπόν για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα να ξεκινήσω τον απογαλακτισμό, κάτι που πρώτα για μένα θα είναι δύσκολο και μετά για τη μικρή… 

Κατά τ’ άλλα, η μπουμπούκα μας έχει τρελάνει με τα ξεκαρδιστά γέλια της και το αστείο μπουσούλημά της… Τώρα προστέθηκαν και οι σκηνές στην παραλία, όπου απλά δεν έχω λόγια να περιγράψω. Είναι τόσο χαρούμενη, ήρεμη και ευδιάθετη μέσα στο νερό, σε σημείο που σε εκπλήσσει… 

 

Γκρινιάζω, αλλά κάθε στιγμή που κοιμάται ή δεν είμαι μαζί της, μου λείπει φριχτά. Σαν να έχουν πάρει ένα μέλος του σώματός μου και εγώ μένω μισή. 

Κάνοντας παιδί, έχω καταλάβει σε πολλά τους γονείς μου.

Με βοήθησε να συγχωρήσω κάποια από τα λάθη τους, αναγνωρίζοντας το πόοοοοοοσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις σωστά ένα παιδί. 

Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι ότι το παιδί χρειάζεται: 

• Όρια
• Ηρεμία
• Αυτοπεποίθηση
• Ρουτίνα και πρόγραμμα
• Σταθερότητα στο περιβάλλον του
• Ειλικρίνεια
• Γονείς με ξεκάθαρο ρόλο απέναντί του
• Θετική ενίσχυση
• Επιβράβευση 
• Αγάπη για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να γίνει (άνευ όρων)
• Αίσθηση των συνεπειών των πράξεων του
• Και να μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε ο καθρέφτης του και το παράδειγμά του. 
• (Και πολλά άλλα που τα ανακαλύπτω κάθε μέρα…. Κυρίως αυτοέλεγχο και πολλές αντοχές…)